ΆΤΕΧΝΗ – ΤΕΧΝΗ

 

 Εμείς οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με την Τέχνη σε μια εποχή των εικόνων και της πλήρους μαζικοποίησης οφείλουμε να δράσουμε και να κινητοποιήσουμε τον κόσμο.

Τέχνη πλέον θεωρείται και μια φτυσμένη τσίχλα κολλημένη σε έναν καμβά.

Ποίηση θεωρείται μια φτηνή βωμολοχία χωρίς καν ομοιοκαταληξία σε τραγούδια τραπ.

Η κατάσταση του σήμερα έχει ως εξής: Ποιος θα κάνει το πιο ευφάνταστο βιντεάκι για να έχει λίγη περισσότερη παρουσία στον κυβερνοχώρο.

Και η ποίηση; Η μουσική; Ο χορός;  Το τραγούδι;

Κατά πόσο είναι όλα αυτά στη ζωή μας;

Το θέατρο; Ο κινηματογράφος;

Στην Αθήνα αυτή τη στιγμή υπάρχουν 200 παραστάσεις. Αυτό τι σημαίνει; Και πως μέσα στη σωρεία θεάτρων υπάρχει ποιότητα; Από τη μια πλευρά αυτό δείχνει την ανάγκη για έκφραση από την άλλη μια ελεύθερη αγορά στο να επιλέξει το κοινό τι θέλει.  Υπάρχει όμως ταυτότητα και ποιότητα;

Πιστεύω βέβαια ότι το ευρύ κοινό δεν πάει θέατρο. Και δεν μιλάω για το οικονομικό κομμάτι που μπορεί να δυσκολεύει τον νεοέλληνα . Γιατί ο νεοέλληνας τρόπο να φάει θα βρει, θέατρο θα δει;

Ο κινηματογράφος ζει; Ή μήπως το διαδίκτυο, η τηλεόραση και τα διαδικτυακά site που βρίθουν από ταινίες έχουν κλέψει τη δόξα της σκοτεινής αίθουσας;

Ο Αγγελόπουλος έλεγε ότι αν σταματήσει να υπάρχει η μαγεία της σκοτεινής αίθουσας, θα πάψει ο κόσμος να ονειρεύεται. Νομίζω κοντεύουμε σε αυτό το σημείο. Ποιος είναι αυτός που κάνει όνειρα στις μέρες μας;

Βλέπω συνεχώς ανθρώπους που τους ρουφά η καθημερινότητα και δεν ζουν το όνειρό τους.

Η τέχνη είναι ο λόγος που μας κάνει να αντέχουμε τη ζωή στα δύσκολά της.

Αλλά για να ζεις χρειάζεται τέχνη. Αν βάλεις τέχνη και τεχνική στον τρόπο που ζεις ίσως νιώσεις τη μαγεία και την ηδονή της τέχνης.

Υπάρχει αρκετή  διασκέδαση αλλά ο λόγος ύπαρξης της τέχνης είναι η ψυχαγωγία.

Λαχταρώ να με συνεπάρει μια μαγική φωνή στην όπερα και να νιώσω αυτό το υπέρτατο συναίσθημα ότι η τέχνη μπορεί να παρομοιαστεί με το υψηλό συναίσθημα του έρωτα.

Εμείς λοιπόν οι καλλιτέχνες προφανώς προσπαθούμε αφενός να εκφραστούμε μέσα από την τέχνη μας  και αφετέρου να μετουσιώσουμε τα μηνύματα μας μέσα από αυτήν προσφέροντάς τα στο κοινό μας.

Το κοινό μας κατά πόσο είναι ανοιχτό να δεχτεί το μήνυμά μας; Και κατά πόσο εμείς είμαστε υπεύθυνοι ώστε να κατευθύνουμε τις μάζες σε μια  τέτοια στιγμή που ο εχθρός είναι το πλήρες κενό;

Επομένως  πρέπει να μπορέσουμε μέσα από την τέχνη μας να μαγνητίσουμε το ευρύ κοινό, να το κάνουμε να νιώσει αυτό που νιώθουμε εμείς ενώ δημιουργούμε και να μεταδώσουμε το μήνυμά μας.

Φαντάζει απλό αλλά δεν είναι. Εμείς κάνουμε τέχνη γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν, αλλά πρέπει να καταφέρουμε να ζήσουμε και από αυτήν! Επομένως πρέπει να την αφηγηθούμε με τρόπο τέτοιο που να φτάσει στο κοινό, αλλά να κατανοήσει και τον προβληματισμό μας. Επιθυμούμε την ταύτιση γιατί αυτό είναι ένας διάλογος. Όταν δεν μπορείς να μιλήσεις με έναν έναν ξεχωριστά  τους θεατές- ακροατές- αποδέκτες, κωδικοποιείς το μήνυμά σου έντεχνα!!!!

Το κοινό που θα  αποκωδικοποιήσει το μήνυμα θα επηρεαστεί θετικά από οποιαδήποτε μορφή τέχνης θα λειτουργήσει αρμονικά, θα σκεφτεί, θα ευφρανθεί, θα εμπνευστεί, θα παραδειγματιστεί, θα ονειρευτεί! Θα δράσει ανάλογα και θα αποφύγει ελπίζουμε κακοτοπιές και κακές συμπεριφορές ή πράξεις!

Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά

kleosva@yahoo.gr

www.ordino.gr/svana