Εμείς οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με την Τέχνη σε μια εποχή των εικόνων και της πλήρους μαζικοποίησης οφείλουμε να δράσουμε και να κινητοποιήσουμε τον κόσμο. Τέχνη πλέον θεωρείται και μια φτυσμένη τσίχλα κολλημένη σε έναν καμβά. Ποίηση θεωρείται μια φτηνή βωμολοχία χωρίς καν ομοιοκαταληξία σε τραγούδια τραπ. Η κατάσταση του σήμερα έχει ως εξής: Ποιος θα κάνει το πιο ευφάνταστο βιντεάκι για να έχει λίγη περισσότερη παρουσία στον κυβερνοχώρο. Και η ποίηση; Η μουσική; Ο χορός; Το τραγούδι; Κατά πόσο είναι όλα αυτά στη ζωή μας; Το θέατρο; Ο κινηματογράφος; Στην Αθήνα αυτή τη στιγμή υπάρχουν 200 παραστάσεις. Αυτό τι σημαίνει; Και πως μέσα στη σωρεία θεάτρων υπάρχει ποιότητα; Από τη μια πλευρά αυτό δείχνει την ανάγκη για έκφραση από την άλλη μια ελεύθερη αγορά στο να επιλέξει το κοινό τι θέλει. Υπάρχει όμως ταυτότητα και ποιότητα; Πιστεύω βέβαια ότι το ευρύ κοινό δεν πάει θέατρο. Και δεν μιλάω για το οικονομικό κομμάτι που μπορεί να δυσκολεύει τον νεοέλληνα . Γιατί ...