Είχαμε αρκετό διάστημα να δούμε, αυτή την ξεχωριστή ηθοποιό Γωγώ Αντζολετάκη τώρα όμως έχουμε την τύχη να την απολαύσουμε στο έργο ''Όταν η Φόνισσα συνάντησε τη Μήδεια'' του Γιώργου Α. Χριστοδούλου σε σκηνοθεσία του Βασίλη Πλατάκη στο θέατρο μικρό Broadway.
Πραγματικά απόλαυσα την παράσταση!
Όμως δεν σας κρύβω ότι γύρισα στο παρελθόν, άλλοτε θυμόμουν και άλλοτε έψαχνα για το ιστορικό της καριέρα της. Η δική μου προσωπική ανάμνηση είναι ότι μου ήταν οικεία και αγαπητή, ακόμα και χωρίς να την γνωρίζω προσωπικά μέσα από την οθόνη, την φωνή της και από τα βιβλία της.
Σε αυτή την συνέντευξη μοιράστηκε μαζί μας προσωπικές εμπειρίες της και αναλύει πως αισθάνεται και βιώνει τον ρόλο της Μήδειας και την ευχαριστώ πολύ.
Κ.Κ.: “Έχει πέσει πολύ νερό στο αυλάκι” από την πρώτη δημόσια εμφάνισή σας δεν θέλω να μείνω μόνο στην στέψη σας ως Σταρ Ελλάς. Όμως θα ήθελα να μας πείτε δυο λόγια για το πως ξεκινήσατε τα πρώτα σας βήματα, τότε που οι συνθήκες δεν ήταν και τόσο εύκολες στο χώρο του κινηματογράφου, της τηλεόρασης, του θεάτρου και ειδικά για ένα κορίτσι που ξεκίνησε από την Κρήτη, τελικά η θέληση είναι το λάκτισμα;
Γωγώ Ατζολετάκη: Το κορίτσι αυτό που ξεκίνησε από την Κρήτη, ήταν ένα μάλλον συνεσταλμένο κοριτσάκι και μάλλον γεμάτο ανασφάλειες.
Δεν ξεστόμισα ποτέ ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός, όμως στα κατοπινά χρόνια κατάλαβα πως δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ με τίποτε άλλο εκτός από το θέατρο. Η υποκριτική βρισκόταν σε κάθε μου λειτουργία. Από τότε που, μικρή στη Σητεία, έπαιζα τις «μαμάδες» με τις φίλες μου ή έστηνα παραστάσεις με κείμενα που έγραφα… μέχρι τις σχολικές γιορτές, τα θεατρικά έργα στο γυμνάσιο και τις πόζες που έπαιρνα στον καθρέφτη, έφηβη πια, άλλοτε τεθλιμμένη και δακρυρροούσα και άλλοτε ως μοιραία γυναίκα… Τα θυμάμαι τώρα και γελώ.
Τα πρώτα μου βήματα δεν ήταν δύσκολα. Οι πόρτες μού άνοιξαν, είχα προτάσεις… Απ’ την αρχή έκανα πολλά πράγματα συγχρόνως. Κινηματογράφο, τηλεόραση, και στη συνέχεια θέατρο.
Η δουλειά, η σκληρή δουλειά, είναι το κλειδί! Ήμουνα και είμαι εργασιομανής. Δε θυμάμαι δευτερόλεπτο στη ζωή μου που να μη δούλευα. Ακόμα και στον ύπνο μου το μυαλό μου εργάζεται για να σχεδιάσει πράγματα και να βρει λύσεις σε προβλήματα.
Κ.Κ.: Έχετε συνεργαστεί και με άλλους σπουδαίους ηθοποιούς στο παρελθόν, μπορείτε να μας αναφέρετε μια ανέκδοτη ιστορία με κάποιον από αυτούς;
Γωγώ Ατζολετάκη: Θα σταθώ σε μια πολύ γλυκιά συνεργασία μου με τη Γεωργία Βασιλειάδου. Ήταν το χειμώνα 1976-77. Στο θέατρο ΠΑΠΠΑ της οδού Σίνα, ένα θέατρο που δεν υπάρχει πια, έχει γκρεμιστεί. Παίζαμε το έργο του Γιώργου Κατσαμπή : «Ένας βουλευτής σήμερα» και η κυρία Γεωργία (έτσι την αποκαλούσαμε) υποδυόταν τη θεία μου… Ήταν μεγάλη πια σε ηλικία, αλλά χαιρότανε σαν μικρό παιδί που θα ξανά βρισκότανε πάνω στο σανίδι… Απ’ τις πρώτες πρόβες μ’ έβαλε στην καρδιά της. Μεγάλη συμπάθεια. «Είσαι καλό κορίτσι» μου ‘λεγε «γι’ αυτό σε συμπαθώ. Δεν είσαι σαν αυτές τις τσαπερδώνες που κυκλοφορούν».
Όταν πήρε να χειμωνιάζει, άρχισε να βαραίνει η κυρία Γεωργία. Έλεγε με δυσκολία τα λόγια της στη σκηνή, καμιά φορά ξεχνούσε… και μεταξύ δύο παραστάσεων ξάπλωνε σε ένα κρεβάτι που είχε βάλει στο καμαρίνι της ο υπεύθυνος του θιάσου, ο Κάρολος ο Παυλάκης, για να ξεκουράζεται.
Ένα βράδυ ήταν πολύ χάλια. Πήγαμε να την ειδοποιήσουμε, εκεί στο κρεβάτι που ήταν ξαπλωμένη, ότι ήταν η ώρα της να βγει στη σκηνή, αλλά εκείνη δεν αντιδρούσε. Με πολύ κόπο σηκώθηκε μετά από λίγο, όμως κάπως σαν μην είχε αίσθηση τού πού βρισκόταν.
Την κρατήσαμε και τη βοηθήσαμε να φτάσει μέχρι την κουίντα. Νομίζαμε πως θα καταρρεύσει, αλλά τελικά ο θεός του θεάτρου είναι μέγας θεός. Παρά την κατάστασή της (η μια ζωή θεατρίνα!) βγήκε στη σκηνή, τουλάχιστον στάθηκε, είπε όπως-όπως τα λόγια της, αλλά μετά δεν άντεξε άλλο.
Την έπιασε τρομερή δύσπνοια, δεν μπορούσε να συνεχίσει. Ειδοποιήσαμε να έρθει το ΕΚΑΒ… κι ακόμα μετά από τόσα χρόνια, μένει χαραγμένο στη μνήμη μου το βλέμμα που μου έριξε εγκαταλείποντας το θέατρο. Ένα βλέμμα γεμάτο θλίψη γι’ αυτό που άφηνε οριστικά. Γιατί το ήξερε πως αυτό ήταν το τέλος της θεατρικής της διαδρομής. Και ήταν! Λίγο έζησε ακόμα. Τον Φλεβάρη του 1980 αποχώρησε και από τη ζωή.
Κ.Κ. Είστε ένα άτομο πολύπλευρο. Παλαιότερα γράφατε άρθρα, είχατε εκπομπές στο ραδιόφωνο, είχατε δικό σας θίασο, όμως έχετε γράψει και βιβλία, η συγγραφή των βιβλίων σας πως προέκυψε;
Γωγώ Ατζολετάκη: Σίγουρα δεν έγινε τυχαία. Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα να κρατά ένα μολύβι και να μουτζουρώνει χαρτιά. Από μικρή ήταν τρόπος έκφρασης για μένα το γράψιμο. Φυσικά δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα γίνω συγγραφέας. Η συνεργασία μου με τις εφημερίδες «Εβδόμη» και «Κυριακάτικη Ακρόπολη», ως αρθρογράφος-σχολιογράφος, ήταν το πρώτο μου βήμα για την έκθεσή μου δημόσια. Και τα χρονογραφήματα, που φιλοξενήθηκαν σ’ αυτές τις δυο εφημερίδες, ήταν το υλικό για το πρώτο μου βιβλίο, την «Προσωπική απόδραση».
Το δεύτερο βιβλίο μου (μετά από παρότρυνση της φίλης μου δημοσιογράφου Σύσσης Καπλάνη) ήταν το «Ηθοποιός, Σκιά και Φως», ένα εγχειρίδιο για υποψήφιους και νέους ηθοποιούς, ένα βιβλίο σχετικό με το επάγγελμά μας, που αγαπήθηκε και διαβάστηκε πολύ.
Μετά, έχοντας πια μια σχετική πείρα, αποφάσισε ν’ ασχοληθώ με το δύσκολο είδος : Το μυθιστόρημα. Έτσι έγραψα το «Σαν άσπρο πούπουλο σ’ απέραντο γαλάζιο». Από κει και πέρα, και μετά τις πολύ θετικές κριτικές, ο δρόμος είχε ανοίξει. Μόλις τελείωνα το ένα βιβλίο, και προτού εκδοθεί, έψαχνα το θέμα του επόμενου. Κι έτσι γεννήθηκαν επτά συνολικά βιβλία. Το όγδοο είναι ακόμα στα κιτάπια μου, έτοιμο προς έκδοση.
Κ.Κ.: Η ψυχοσωματική βία που βιώνουν πολλές γυναίκες αποτυπώνεται και στο θεατρικό έργο “Όταν η Φόνισσα συνάντησε τη Μήδεια” ένα διαχρονικό έγκλημα που έχει αντίκτυπο σε όλες της εποχές. Πως βιώσατε αυτό το ρόλο; Πως βιώσατε τις πρόβες και την παράσταση; Έχετε υπέροχους συνεργάτες πείτε μας δυο λόγια για αυτούς.
Η Γωγώ Ατζολετάκη στο ρόλο της Μήδειας
Γωγώ Ατζολετάκη: Δύσκολος ρόλος. Η Μήδεια, σ’ αυτό το έργο, είναι ο δυσκολότερος ρόλος τής μέχρι τώρα καριέρας μου. Γιατί είναι πολυδιάστατη. Πριγκίπισσα, βασιλικό το αίμα κι η ανατροφή της, και συγχρόνως γυναίκα. Μια γυναίκα σαν όλες μας, ερωτευμένη με τον άντρα της, αφοσιωμένη στην οικογένειά της, που γκρεμίζεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με τη μεγάλη προδοσία. Είναι ένας ρόλος με συνεχείς μεταπτώσεις. Εκεί βρίσκεται η δυσκολία του, αλλά και η γοητεία του.
Τον δούλεψα με την υπομονή και την καρτερικότητα του μυρμηγκιού. Γενικά δεν «επιτίθεμαι» στους ρόλους. Τους προσεγγίζω σεμνά. Και δουλεύω πρώτα με τον εσωτερικό κόσμο των ηρωίδων. Μετά, σιγά-σιγά και πετρούλα στην πετρούλα, φτάνω στην ολοκλήρωση.
Στην συγκεκριμένη παράσταση, όταν φτάνει η ώρα να βγω στη σκηνή, δεν υποδύομαι τη Μήδεια… Είμαι η Μήδεια. Και μετά την παράσταση χρειάζομαι τουλάχιστον ένα τέταρτο, για να ξαναγυρίσω στον εαυτό μου. Είναι δύσκολες αυτές οι μεταβάσεις.
Όσο για τους συνεργάτες μου… αυτό που έχω να πω είναι ότι είμαστε μια υπέροχη ομάδα. Δουλέψαμε σε πολύ ζεστό κλίμα συνεργασίας – όλοι, με προεξάρχοντα βέβαια τον σκηνοθέτη μας, τον Βασίλη τον Πλατάκη, που σχεδίασε και τους φωτισμούς της παράστασης.
Κ.Κ.: Εύκολα κανείς καταλαβαίνει ότι είστε πολύ επιλεκτική με ότι καταπιάνεστε, έχετε κάποια σχέδια για το μέλλον;
Γωγώ Ατζολετάκη : Από τα σχέδια μέχρι την υλοποίηση είναι μακρύς ο δρόμος. Έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου, αλλά οι εποχές είναι δύσκολες. Πολλά έχουν, δυστυχώς, ανατραπεί τα τελευταία δυο χρόνια. Αν δεν ξεμπερδέψουμε με τη λαίλαπα του κορονοϊού, το τοπίο θα εξακολουθεί να είναι ομιχλώδες.
Κ.Κ.: Σας ευχαριστώ πολύ….
Γωγώ Ατζολετάκη : Εγώ σας ευχαριστώ. Κάθε καλό σε ό,τι κάνετε!
Κατερίνα Καράμπελα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου