«Λέξεις» της Αγγελικής Κατσίκα

 

Καμιά φορά όταν σε κοιτώ, βλέπω χρώματα να αναβλύζουν από το δέρμα σου, σαν χορδές σπασμένες και ανάλαφρες αγκαλιάζουν το κορμί σου και έπειτα με πλησιάζουν. Αγγίζουν τους καρπούς μου, σφίγγουν , τυλίγονται και σκληραίνουν.

Όταν σε σκέφτομαι, τα μάτια μου γεννούν δάκρυα που βρέχουν τα μάγουλα μου και πνίγουν το λαιμό μου. Δάκρυα που μέσα τους ζουν οι σφυγμοί της καρδιάς μου και κομμάτια της ψυχής μου που όταν συναντούν την γλώσσα μου γίνονται αισθήσεις.

 Όταν σε φιλώ, το δέρμα μου θερμαίνει και τα κύτταρα μου κλονίζονται, κυματίζουν και αναδεύονται με τα δικά σου.

Όταν χαμογελάς η καρδιά μου κλαίει σαν μικρό παιδί που θέλει το γονιό του και έρχομαι πιο κοντά.

Τα πράσινα μάτια σου όταν ξεχύνονται στα δικά μου, βουβαίνει ο κόσμος μου και όπου με πας πηγαίνω.

Και απ’ όταν τα χείλη σου άγγιξαν τα δικά μου για πρώτη φορά και το θυμάμαι ακόμα, μια νέα εγώ γεννιέται και πνίγει την παλιά μου, παιδί  ατρόμητο και άφοβο.

Και όταν φεύγεις μεγαλώνω πάλι και ζω με τη σκέψη να σε δω ξανά.

Οι λέξεις διάφανες και αδρές, δεν μπορώ να σου μιλήσω, είναι  μεγάλο.

Πίσω από την ησυχία κρύβεται μια θύελλα που ίσως την δεις για ψιλοβρόχι.

Κάτω από την γλώσσα μου κρύβεται μια φωλιά θεριών που ίσως  τα δεις κουτάβια.

Καμιά φορά όταν σκέφτομαι τι θα πω, δεν λέω τίποτα, μα όταν νιώθω τι λέω ,κλαίω.

Και ίσως το δεις μικρό.

Μα κάθε φορά που οι ανάσες μας ενώνονται και τα χέρια μας χορεύουν, κάθε φορά που με τυλίγεις σαν σεντόνι και κάθε φορά που ντροπαλά μου λες πως με λατρεύεις, τότε κάθε φορά οι λέξεις μου δυναμώνουν και στο χαρτί διαγράφουν.

 

 

Αγγελική Κατσίκα