Στην πολυετή σου καριέρα έχεις γίνει ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό. Πως επηρεάζει τη καθημερινότητα σου αυτή, η μεγάλη και έκδηλη αγάπη του κόσμου;
Η καθημερινότητα συνήθως αποτελείται από κάποιες πράξεις που κάνουμε τακτικά, μια ροή και κάτι το συνηθισμένο. Διανύουμε μια αρκετά μεγάλη περίοδο πλέον, που δεν ζούμε την κανονικότητα. Ζούμε έξω από τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων οπότε έχουν επηρεαστεί όλα.
Σίγουρα δεν μπορείς να χαρείς ούτε τον αυθορμητισμό του κόσμου, όπως το καλοκαίρι που είχα φύγει για λίγο διακοπές και ερχόταν με όλη του την αγάπη να δείξει πόσο πολύ συμπαθεί τη σειρά, να μου πει ότι τους κρατάει συντροφιά, αν τους αρέσω, όλα αυτά
Από πλευράς μου προσπαθούσα να προφυλαχτώ, αλλά και να μην δυσαρεστήσω τον κόσμο. Είναι περίεργες οι συνθήκες που ζούμε πολύ περίεργες.
Το παράδοξο είναι ότι παρότι φοράω μάσκα, όσες φορές έχει τύχει να πάω σε κάποιο φαρμακείο ή σε κάποιο μαγαζί, με το που ανοίγω το στόμα μου, αμέσως εισπράττω σχόλια για τις «Άγριες Μέλισσες».
Ένα από τα ιδιαίτερα ερμηνευτικά σου χαρακτηριστικά, είναι ότι έχεις έναν μοναδικό τρόπο να δίνεις μια πιο «ανθρώπινη διάσταση» ακόμη και στους πιο σκληρούς χαρακτήρες, κάνοντας το κοινό να τους αντιμετωπίζει με συμπάθεια, ακόμη και να τους δικαιολογεί ως ένα βαθμό. Λίγοι ηθοποιοί καταφέρνουν κάτι τέτοιο. Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας το μυστικό σου;
Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό, είναι ο τρόπος με τον οποίο θέλω να προσεγγίζω τους ήρωες, τους χαρακτήρες που πρόκειται να υποδυθώ.
Κανείς δεν είναι μονοδιάστατα καλός ή κακός. Όλοι έχουμε τη φωτεινή και τη σκοτεινή μας πλευρά. Αν έχεις τη τύχη, γιατί και αυτό σε ένα βαθμό τυχαίο είναι, να μεγαλώσεις σε μια ωραία οικογένεια, από γονείς ώριμους που ξέρουν και δίνουν χώρο να αναπτυχθούν και τα παιδιά και τα συναισθήματα, το πιθανότερο είναι να βγεις ένας θετικός άνθρωπος προς τη ζωή.
Ο Δούκας δεν μεγάλωσε έτσι. Μεγάλωσε με ένα πολύ αυταρχικό τρόπο και χρειάστηκε να στήσει όλο αυτό το προσωπείο, είναι σαν ένα σύμβολο. Θεωρεί ότι εξαιτίας του το Διαφάνι είναι στον χάρτη. Έχει ισχυροποιήσει τόσο πολύ το εγώ του εξ’ ου και Σεβαστός. Νοιώθει την ανάγκη να παίρνει την αποδοχή όλων, είτε με το καλό είτε με το κακό. Για να γίνει ένας άνθρωπος τόσο σκληρός σίγουρα έχουν παίξει ρόλο διάφορα πράγματα. Εγώ προσπάθησα να τον βρω μέσα από τις ρωγμές που έχει, για να μπορέσω να τονίσω την αρνητική του πλευρά, έπρεπε να βρω και ποια ήταν η θετική του πλευρά. Αυτός είναι ίσως ο λόγος που ψάχνω και βρίσκω, πιο ανθρώπινες ποιότητες στους ήρωες.
Πως αντιμετωπίζεις εσύ ως προσωπικότητα τον «Δούκα Σεβαστό»;
Ομολογώ ότι μένω πολλές φορές έκπληκτος με την σκληρότητα που έχει αυτός ο άνθρωπος. Ας πούμε πίστευα ότι αυτά τα έξι χρόνια της εξορίας του, θα τον έχουν αλλάξει. Κατάλαβα καθώς ερχόντουσαν τα σενάρια, ότι δεν είναι εύκολο να αλλάξει αυτός ο άνθρωπος. Πρέπει να καλύψει πολύ μεγάλη απόσταση, ανάμεσα στον εγωισμό του και την πραγματικότητα για να μπορέσει να καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει.
Θα δούμε την εξιλέωση του ήρωα κάποια στιγμή στη σειρά;
Νομίζω πως ναι. Από κάποιες συζητήσεις που έχω κάνει με τούς σεναριογράφους μας, νομίζω ότι όλο αυτό κάπου θα οδηγήσει.
Λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών του lockdown, δυστυχώς προς το παρόν έχουν παγώσει οι περισσότερες καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Έχεις κάποια σχέδια για τη στιγμή που θα επιστρέψουμε στη κανονικότητα;
Κοίταξε ότι σχέδια και να κάνουμε βλέπεις ότι διαρκώς ανατρέπονται. Δεν μπορούμε να κάνουμε σχέδια, μόνο αυτοσχέδια μπορούμε να στήνουμε τις παραστάσεις, τις δουλειές και τις παραγωγές μας. Προσωπικά ήμουνα στη φάση των γενικών δοκιμών για να ανέβει η παράσταση «Παγίδα» του Ρομπέρ Τομα στο θέατρο Ζίνα με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, την Έφη Μουρίκη και τον Γιώργο Κωνσταντίνου και τον Κωνταντίνο Γιαννακόπουλο και τη Μαρία Αντουλινάκη, έναν πολύ ωραίο θίασο. Ήμαστε στον αέρα. Δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε. Το θέατρο δεν είναι κάτι που ρίχνεις ένα κέρμα και παίζεις. Όπως μια ορχήστρα, χρειάζεται χρόνο για να μπορέσει να παίξει, να ακούσει ο ένας μουσικός τον άλλον. Όταν υπάρχουν τόσα μεγάλα κενά δεν κάνει καθόλου καλό, θα δούμε δεν ξέρω. Προσωπικά δεν έχω σχέδια. Υπάρχουν πάρα πολλά, αλλά όλα είναι σε εισαγωγικά. Προέχει φυσικά το θέμα της υγείας. Προέχει να δούμε πως θα καταφέρουμε να βγούμε από αυτό τον μπελά που μας βρήκε. Πως θα καταφέρουμε σιγά-σιγά ξανά να ζούμε τις ζωές μας. Τώρα δεν ζούμε ακριβώς. Είναι σαν να συμμετέχουμε σε ένα demo που φτάνει μέχρι ένα σημείο και από κει και πέρα κόβεται.
Τα μέτρα προστασίας για το περιορισμό της διασποράς του covid - 19 έχουν πλήξει έντονα τον καλλιτεχνικό κόσμο. Πως πιστεύεις ότι θα είναι για όλους αυτούς τους ανθρώπους, η επόμενη μέρα μετά το lockdown;
Η επόμενη μέρα θα είναι πολύ δύσκολη, νομίζω. Ίσως πρέπει να καθίσουμε όλοι όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο διαπλανητικό και να σκεφτούμε πως είναι δυνατόν ένας τόσο μικρός εχθρός, να φέρνει μια τόσο μεγάλη αναταραχή στη παγκόσμια οικονομία, αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν έχουμε προβλέψει, κάτι δεν έχουμε κάνει σωστά. Ίσως είναι η αρχή για να βάλουμε νέες βάσεις. Μπροστά στο δώρο της ζωής, δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Δεν μπορώ να φανταστώ ένα κόσμο με πολύ λίγους αλλά πάρα πολύ πλούσιους και με όλες αυτές τις απαγορεύσεις, όσον αφορά τον τρόπο ζωής, μετά δεν θα είναι ζωή.
Αν σου ζητούσα να κλείσουμε αυτήν την όμορφη συζήτηση με μια σκέψη που θα ήθελες να μοιραστείς με τους αναγνώστες, ποια θα ήταν αυτή;
Η σκέψη που έχω είναι ότι η ζωή καταφέρνει να βρίσκει πάντα το δρόμο της. Είναι σαν το νερό, που βρίσκει το δρόμο προς τη θάλασσα. Πρέπει να ήμαστε ήρεμοι, προσεκτικοί, συνετοί και να έχουμε ανοιχτά τα αυτιά και τα μάτια μας για το τι συμβαίνει γύρω μας. Να μπορέσουμε σιγά-σιγά, να αρχίσουμε να γευόμαστε τις μικρές χαρές που μας έχουν λείψει τόσο πολύ και να καταλάβουμε πόσο μα πόσο σημαντικές είναι στη ζωή μας. Ξεκινώντας από μια αγκαλιά, ένα φιλί από μια γιορτή η από ένα γλέντι από μια συνάθροιση από μια κινητοποίηση η μια ομάδα χορού. Χίλια δυο πράγματα τα οποία μέσα σε αυτό το κυνήγι του χρήματος μας είχε διαφύγει πόσο σημαντικά είναι!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου